مدت هزار روز است که هفت دانشمند و فعال محیط زیست و حقوق حیوانات در زندانهای ایران بسر میبرند. دانشمندان موردنظر عبارتند از: خانم‌ها نیلوفر بیانی، سپیده کاشانی، آقای هومن جوکار، مراد طاهباز، آقای طاهر قدیریان، امیرحسین خالقی، و سام رجبی . حال برای ما این پرسش مطرح است که، چرا دانشمندان به جای کار برای محیط زیست باید در زندان بسر برند؟
مشخص است که رژیم جمهوری اسلامی‌اگر منافعش تامین نشود، هیچ گونه احترامی‌برای مردم ایران قائل نمی‌شود. این مسئله به وضوح بیانگر این است که رژیم ایران نه تنها محیط بانان را در بازداشت دارد، بلکه هزاران نفر دیگر را که برای آزادی، دموکراسی و حقوق بشر حرکت کرده اند را هم در بازداشت پشت میله‌های زندان مبحوس کرده است. این زنان و مردان زندانی بشدت از شرایط غیرانسانی زندان رنج میبرند. افزون بر این، اپیدمی‌ویروس کرونا هم در زندانهای ایران بشدت شیوع نموده و زندانیان سیاسی را که با آزادی موقتشان مخالفت شده، در معرض خطر جدی زندگی قرار داده است. یک نمونه بارز از این زندانیان محیط زیستی، سام رجبی است که به ویروس کرونا مبتلا شده است. اکنون سیاست جدید رژیم ایران انتقال زندانیان سیاسی به زندانهای دیگر است تا فضای بیشتری برای زندانیان فراهم شود. از اعدام‌ها همچنان به عنوان سیاست ایجاد ترس و وحشت استفاده می‌شود و انتقام جویی‌ها همچنان ادامه دارد. سازمان عفو بین الملل می‌نویسد: ” طرفداران محیط زیست در معرض مجازات اعدام” ، به این معنی که اتهامات وارده به آنان بعنوان جاسوسی نامیده شده و این امر منجر به صدور حکم اعدام بر علیه آنها می‌شود.
پرسش این است که جامعه جهانی در برابر این رویکرد رژیم ایران چه می‌کند؟
وقت آن است که سیاست‌های این رژیم تحمل نشود، بلکه محکوم گردد. انسانهائی که برای خودشان یک زندگی بهتر و یک محیط زیست پاکیزه تر می‌خواهند وبرای آن فعالیت می‌کنند در امنیت قرار ندارند. مهم این است که انجمن‌ها و سازمان‌های زیست محیطی برای آزادی این دانشمندان بی گناه ایستادگی و حرکت کنند.با احترام فراواناز سوی فوروم دمکراتیک ایرانیان آلمان/ماینزبهروز اسدی